اﮔﺮ اﻓﻖ های دورﺗﺮی را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ روی ﺷﺎﻧﻪ هﺎی ﻏﻮل هااﯾﺴﺘﺎدﻩ ام«. ﻧﯿﻮﺗﻮن.
در ادﺑﯿﺎت، ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ، ﻧﻮ و ﻏﯿﺮ ﮐﻠﯿﺸﻪ ای ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺎر آﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺣﺎل اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﯿﻢ درﺑﺎرﻩ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﮐﻠﯿﺸﻪ ای ﻓﻘﺮ،ﺟﻨﮓ ﯾﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ، دﺷﻮاری ﮐﺎر دوﭼﻨﺪان ﻣﯽ ﺷﻮد. ادﺑﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﯾﮏ ﻧﻮﺑﻞ در ﮐﻨﺎر ﻓﯿﺰﯾﮏ و ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻗﺮار دارد، ﺗﺎ اهﻤﯿﺖ آن ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺷﻮد. ادﺑﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ دارد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻋﻠﻢ ﻧﺸﺎن دهﺪ در ﮐﻨﺎر ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ. در اﯾﻦ ﻧﻮع ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻮری ﺳﺎراﻣﺎﮔﻮ ﯾﮏ ﻣﻘﺎﻟﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﻧﯿﭽﻪ ﮔﺮﯾﺴﺖِ ﯾﺎﻟﻮم آﻣﻮزش رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ اﺳﺖ. ١٩٨٤ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ هﺎی ﺗﻮﺗﺎﻟﯿﺘﺮ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ هﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﻼﺷﺸﺎن ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ هﺎی اﯾﻦ ﻏﻮﻟﻬﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﺮ اﻓﻖ دﯾﺪﺷﺎن ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﺪ.
ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﻢ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﺴﺎﻓﺖ را ﻟﮕﺪﻣﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺟﻬﻨﻢ دروﻧﻢ را ﭼﻪ ﮐﻨﻢ(ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴﮑﯽ). ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺴﮑﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﻼﻃﻤﺎت دروﻧﯽ
و در ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺨﻨﯽ از ﮔﻮﺳﺘﺎو ﻓﻠﻮﺑﺮ: ﭼﯿﺰ ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ اﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ
ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﻮب، ﭼﯿﺰِ ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ اﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ. آن ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ، ﻗﺎدر هﺴﺘﯽ در ﻣﯿﺎن هﻤﮥ آن ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﯽ ﺑﮕﺮدی ﮐﻪ ﺗﻮﺻﯿﻔﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﻣﺜﻼً اﻣﺮوز ﻣﻦ، هﻢ در ﻧﻘﺶ ﻣﺮد، هﻢ در ﻧﻘﺶ زن، ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ هر دو، در ﺟﻨﮕﻠﯽ در ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮی ﭘﺎﯾﯿﺰی اﺳﺐ ﺳﻮاری ﮐﺮدﻩ ام، هﻢ آن اﺳﺐ هﺎ ﺑﻮدﻩ ام، هم ﺑﺮگ ها، هم ﺑﺎد، هم آن ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ هم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ، و هم آﻓﺘﺎب ﺳﺮﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ هاﺷﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ، ﭼﺸﻢ هاﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻋﺸﻖ ﺑﻮدﻧﺪ.
اﻣﯿﺪ ﻣﺤﻤﺪی
